Επιστολή – Διαμαρτυρία

Με μεγάλη μας έκπληξη διαβάσαμε ένα ακόμα δημοσίευμα, στον ιστότοπο «oneman» αυτή την φορά, που αναφέρεται στον Χαρίλαο Βασιλάκο, στον Σπύρο Λούη και στα γεγονότα των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 1896 και αναπαράγει μια ανυπόστατη και ψευδή θεωρία ότι δήθεν ο Σπύρος Λούης δεν κέρδισε ποτέ τον πρώτο μαραθώνιο της Αθήνας. Μια θεωρία που προσβάλει το Ολυμπιακό Ιδεώδες, τον Ελληνικό αθλητισμό, τον Ελληνικό πολιτισμό, την πόλη του Αμαρουσίου και τους κατοίκους της. 

Μεταξύ άλλων, το εν λόγω δημοσίευμα, χωρίς να εξακριβώνει το αληθές του περιεχομένου της «θεωρίας» παρουσιάζει, παντελώς άστοχα και άκομψα, ως αληθή συγκεκριμένα παντελώς ψευδή και συκοφαντικά γεγονότα του χρονικού της υπόθεσης εκείνης της περιόδου. Είναι αδύνατο να εξακριβωθεί η εν λόγω θεωρία καθώς όλα τα στοιχεία βασίζονται σε εικασίες και υποθέσεις εργασίας. Τα γεγονότα πρέπει να ξετυλίγονται χωρίςφόβο και πάθος αλλά πάντα να βασίζονται σε αδιάσειστα στοιχεία και αυταπόδεικτες αποδείξεις.

Προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης λοιπόν, θα θέλαμε να διευκρινίσουμε ότι από τ’ αρχεία των εφημερίδων των ημερών εκείνων, ιδιαίτερα της 30ης Μαρτίου, δηλαδή της επομένης του Μαραθωνίου, όπου όλες σχεδόν έχουν την περιγραφή του, δεν προκύπτει ο ισχυρισμός ότι ο Λούης «έκλεψε τη νίκη». Σ’ όλη τη διαδρομή υπήρχαν έφιπποι επόπτες για κάθε δρομέα και άμαξες που συνόδευαν του δρομείς. «Τους δρομείς παρηκολούθουν ποδηλατισταί, αξιωματικοί και στρατιώται έφιπποι επιτηρούντες την πορείαν των, κατ΄ αποστάσεις δε άμαξαι μετά ιατρών και των αναγκαίων προχείρων φαρμάκων προς περίθαλψιν των εξαντλουμένων». 

Εκτός των άλλων, υπήρχαν και σημεία που χρησίμευαν ως μικροί σταθμοί ανά πέντε χιλιόμετρα καθώς και ο πρώτος σταθμός για ανάπαυλα στο Πικέρμι, στο «χάνι» και το πέρασμα από το Χαρβάτι. Επίσης, οι ξένοι δρομείς είχαν τους δικούς τους υποστηρικτές (συνοδούς). Ο Γάλλος Lermusiaux είχε τον ποδηλάτη Alphonse Grishel και τον Flaman. Ο Αυστραλός Flack είχε σκιά του τον Brougthon εκπρόσωπο της πρεσβείας και τον ποδηλάτη Keeping. Δίπλα στον Blake ποδηλατούσε ο γιός του πρέσβη. Σ’ όλη τη διαδρομή κινείτο ο Γερμανός Anton Goedrich κατασκευαστής και έμπορος ποδηλάτων.

Αναλυτική περιγραφή των όσων διαδραματίστηκαν μας δίνει και ο δημοσιογράφος Σπύρος Δάσιος, που με ποδήλατο κάλυψε όλη τη διαδρομή και ως πραγματικός αθλητικός συντάκτης κατέγραψε το γεγονός, αποτυπώνοντάς το στο φύλλο της «Ακροπόλεως». Στην εξαιρετική αυτή περιγραφή ο Δάσιος μας δίνει και τους ενδιάμεσους χρόνους των δρομέων, όταν αυτοί έφθασαν στο Χαρβάτι, σημερινή Παλλήνη. Από τους χρόνους φαίνεται ότι ο Βασιλάκος έφθασε στις 4 παρά 19΄ και ο Λούης στις 4 παρά 18 1/2΄. Στο πέρασμά τους από το Χαρβάτι η όποια διαφορά των δύο δρομέων είχε σχεδόν εκμηδενιστεί.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά και εύλογα: Γιατί ο Λούης δεν έγινε αντιληπτός από τους άλλους αφού σύμφωνα με την θεωρία «έκλεψε» ; Που στηρίζεται η θεωρία ότι κάποιος ή κάποιοι πήραν τον Λούη και τον «προώθησαν» προσπερνώντας τον Βασιλάκο; Πως γίνεται , ενώ ζουν ο Λούης και ο Βασιλάκος, κανείς να μην αγγίζει και ανακινεί το θέμα εξαπάτησης και κλοπής; Σύμφωνα με το βιβλίο του Donald George McPhail, με τίτλο «Ο Χαρίλαος Βασιλάκος και η αμφιλεγόμενη πρωτιά του Σπύρου Λούη», ο Χαρίλαος Βασιλάκος, ο επίσημα δεύτερος νικητής, φέρεται να εξεπλάγη με τη νίκη του Σπύρου Λούη, καθώς δεν τον είδε να τον προσπερνάει ωστόσο ουδέποτε εξέφρασε τις αντιρρήσεις του δημόσια. 

Ο ίδιος ο Βασιλάκος σε σχετική ερώτηση για την περίφημη εκείνη κούρσα απάντησε λακωνικά: «Όλα κύλησαν φυσιολογικά στον αγώνα». Ο Χαρίλαος Βασιλάκος ποτέ δεν κατηγόρησε κανέναν ούτε καν κάποιος από τους συγγενείς του αργότερα. Ως εκ τούτου, το εν λόγω άρθρο συνιστά προσβολή της ιστορίας του αθλητισμού, των Ολυμπιακών αγώνων, της πόλης του Αμαρουσίου και των κατοίκων της. Ο Έλληνας Σπύρος Λούης στέφθηκε ως ο πρώτος Ολυμπιονίκης μαραθωνοδρόμος και τιμήθηκε ως εθνικός ήρωας, μένοντας έτσι για πάντα στην εθνική και παγκόσμια ιστορία. Στο Μόναχο, ονόμασαν προς τιμήν του τη λεωφόρο που περνά μπροστά από το Ολυμπιακό Πάρκο (Spiridon-Louis-Ring) ενώ στον δήμο Κάσεϊ της Μελβούρνης ανεγέρθη άγαλμά του στο προάστιο Μπέργουικ.

Ο Σπύρος Λούης υπήρξε ο πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης στοn Μαραθώνιο δρόμο στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες οι οποίοι διεξήχθησαν στην Αθήνα το Μάρτιο του 1896. Γεννήθηκε στο Μαρούσι στις 12 Ιανουαρίου 1872, από φτωχή αγροτική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν νερουλάς και ο Σπύρος τον βοηθούσε κουβαλώντας το νερό στην άνυδρη τότε Αθήνα.. Δεν είχε καμία σχέση με τον αθλητισμό, αλλά κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας ξεχώριζε για την αντοχή και την ταχύτητά του. Η αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι απλή: O Μαρουσιώτης δρομέας ήταν ένας απλός και σεμνός άνθρωπος που έβαλε έναν μεγάλο στόχο και τα κατάφερε, κάνοντας υπερήφανη ολόκληρη τη χώρα του, χωρίς ποτέ να ζητήσει κανένα αντάλλαγμα.

Η Ελλάδα έχει κληρονομήσει ένα βαρύ πολιτιστικό φορτίο και ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός αποτελεί κληροδότη βαθιών ιστορικών, πολιτισμικών και αθλητικών αξιών. Κληροδότησε το ολυμπιακό πνεύμα και το αθλητικό ιδεώδες, αναμφίβολα από τα πιο πολύτιμα κειμήλια της χώρας μας. Η πνευματική διάσταση των Ολυμπιακών Αγώνων εμπεριέχει την αθλητική, κοινωνική και ηθική αγωγή των νέων σε όλο τον κόσμο. Η γενικότερη φιλοσοφία του Ολυμπισμού στηρίζεται στις αρχές της ανοχής, της ειρήνης, του ευ αγωνίζεσθαι και της ευγενούς άμιλλας με σκοπό τη δημιουργία μιας ειρηνικής κοινωνίας με λιγότερη βία και ανταγωνισμό. Ο αθλητισμός ως ιδεώδες κοινωνικοποιεί και συνδέει με δεσμούς φιλίας τους συναγωνιζόμενους, τους συνηθίζει στην αναγνώριση της αξίας των αντιπάλων και στην ανάπτυξη του σεβασμού.

Ας σεβαστούμε λοιπόν τη μνήμη τόσο του Σπύρου Λούη όσο και του Χαρίλαου Βασιλάκου, δύο κορυφαίων μορφών Ελλήνων αθλητών των Ολυμπιακών Αγώνων. 126 χρόνια μετά, η προσπάθεια σπίλωσης και αμφισβήτησης της νίκης του πρώτου δεν δικαιώνει τον δεύτερο και αμαυρώνει τη χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και διαμόρφωσε το Ολυμπιακό κίνημα.